Oni również chodzili do naszej szkoły... Ks. Prałat Franciszek Skórkiewicz
2015-05-24
Urodził się 12 stycznia 1944 roku w Regulicach. W wieku trzech lat z racji zawodowej ojca, który był kolejarzem razem z rodzicami przeprowadził się na Śląsk - najpierw do Katowic przy ulicy Młyńskiej, a następnie do Chebzia i tam właśnie spędził okres dzieciństwa.
Szkoła Podstawowa w Chebziu (obecnie dzielnica Rudy Śląskiej). Szkoła średnia w Niższym Seminarium Duchownym imieniem św.Jacka w Katowicach i matura w roku 1962.
W tym samym roku podjął trwające sześć lat studia w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie przy Alejach Mickiewicza nr 3.
Święcenia kapłańskie przyjął w Uroczystość Zesłania Ducha Św. 2 czerwca 1968 roku w katowickiej Katedrze z rąk ówczesnego Biskupa Katowickiego dr Herberta Bednorza (był to pierwszy rocznik absolwentów Seminarium, któremu udzielał święceń kapłańskich jako Biskup Ordynariusz. Do śmierci Biskupa Stanisława Adamskiego w dniu 12 listopada 1967 r. był tylko biskupem koadiutorem).
Działalność duszpasterską rozpoczął od zastępstwa wakacyjnego w parafii rodzinnej w Rudzie Śląskiej - Goduli. Pierwszą parafią, na którą został oficjalnie wyznaczony była parafia św. Antoniego w Rybniku (1968 do 1971 roku).Po trzech latach otrzymał dekret do parafii św. Piotra i Pawła Apostołów w Skoczowie (1971 – 1975 r.). W 1975 roku zostaje skierowany do Wiednia, gdzie pracował w dzielnicy Altottakring w parafii Podwyższenia Krzyża Św. przez dwa lata.
To niezwykle cenne doświadczenie wymagające dostosowania się do panujących w Austrii zwyczajów - część z nich (na przykład formy opieki nad osobami starszymi w parafii) udało się potem z powodzeniem stosować w kolejnych miejscach, do których został dekretami biskupimi kierowany.
Warto podkreślić, że był to szczególny okres w historii austriackiego kościoła: parafie „kurczyły się”, część katolików wybierało dla siebie inne drogi realizacji własnej duchowości. Niezależnie od tego, praktykujące osoby wyznania katolickiego w Wiedniu stanowiły zaledwie 10% ogółu mieszkańców. Choć był to kraj w pełni demokratyczny, to jednak kościół katolicki w wielu aspektach znajdował tam trudniejsze warunki do pełnienia swojej misji niż w Polsce - na przykład konsekwentnie przestrzegana była zasada, iż przynależność do partii socjalistycznej (dominującej w Wiedniu) oznaczała konieczność wystąpienia z Kościoła.
W 1977 roku wrócił do Polski i przez kolejne cztery lata pracował w Katowicach w parafii Przemienienia Pańskiego (niedaleko Filharmonii Śląskiej). Tu również „trafił” na szczególny moment dla tamtejszej wspólnoty - wyznaczony przez gruntowną rozbudowę kościoła.
W 1981 rok zostaje wikariuszem parafii w Wodzisławiu Śląskim, a w rok później otrzymuje dekret na Proboszcza parafii Dębowiec k/ Skoczowa - nastąpił więc powrót po kilku latach na ziemię Cieszyńską.
Była to mała wiejska społeczność podzielona na dwie wspólnoty chrześcijańskie: katolicką (około 1.200 osób) i ewangelicką (800 osób). Obie grupy żyły z sobą w harmonii, wzajemnie współpracowały (ciekawym doświadczeniem były wizyty u rodzin ewangelickich przy okazji corocznej kolędy).
W Dębowcu pracował 10 lat. W tym czasie udało się zrealizować wiele zamierzeń, między innymi wyremontować i pomalować po 50 latach kościół, plebanię, salki katechetyczne oraz stworzyć ośrodek rekolekcyjny dla ministrantów z całej diecezji katowickiej.
Powołany na Wicedziekana Dekanatu Skoczów-15.12.1983-31.03.1989 i Dziekana Dekanatu Skoczów -31.03.1989-25.08.1992 oraz Członka Komisji Ekumenicznej-21.10.1991.
W 1991 roku koordynuje organizację Pielgrzymki Młodych na spotkanie z Ojcem św. Janem Pawłem II w Częstochowie dla południowych Dekanatów diecezji Katowickiej (Skoczowski, Strumieński, Cieszyński, Wiślański, Bielsko-Centrum i Bielsko-Zachód).
Został również zaangażowany w prace przygotowujące kanonizację bł.Jana Sarkandra ze Skoczowa.
Z owoców duchowych to 4 powołania do Śląskiego Seminarium Duchownego uwieńczone święceniami kapłańskimi.
W Uroczystość Matki Bożej Częstochowskiej 26.08.1992 roku zostaje proboszczem parafii św. Antoniego Padewskiego w Siemianowicach Śląskich, a 1 września 1994 dziekanem dekanatu siemianowickiego. Z czterech lat pracy w parafii siemianowickiej bardzo cennym doświadczeniem były działania zmierzające do integracji środowiska miejskiego, między innymi poprzez organizowanie spotkań osób decydujących o sprawach miasta. Uczestniczy w końcowych pracach związanych z kanonizacją bł. Jana Sarkandra. W Siemianowicach, podobnie jak w poprzedniej parafii, również pozostał „materialny ślad” aktywności: wyremontowana plebania, zainstalowane ogrzewanie w kościele i w Domu Katechetycznym oraz udoskonalone na probostwie.
Dzieło duchowe to 2 powołania do Śląskiego Seminarium Duchownego uwieńczone Prymicjami.
Po śmierci Ks. Henryka Jośki wieloletniego Proboszcza parafii św. Jadwigi i budowniczego kościoła zostaje skierowany do pracy duszpasterskiej na rybnickich Nowinach z dniem 22 lutego 1997 r.
Wkrótce potem, 18 stycznia 1998 r. zostaje wybrany dziekanem dekanatu rybnickiego. Po sześciu latach ponownie powierzono mu urząd Dziekana.
W parafii św. Jadwigi Śląskiej kontynuuje dzieło z Siemianowic Śl. i tak każde urodziny oraz imieniny stają się powodem do zbliżenia osób reprezentujących różne środowiska Rybnika: władze samorządowe miasta, biznes, szkolnictwo, ośrodki kultury.
Dokończył budowy kościoła parafialnego, dolnego kościoła i probostwa. Dokonał remontu dachu kościoła kładąc nowe pokrycie z blachy dachówkowej. Zatroszczył się o obejście kościoła. Pomalowano w tym czasie dwa razy kościół górny i urządzono wystrój dolnego kościoła oraz probostwo.
Zespół księży pracujących na parafii tworzył wielopokoleniową wspólnotę. Przez wiele lat żyło na probostwie 3 księży emerytów których przyjął z własnej inicjatywy.
Na probostwie mieszkał również kapelan Szpitala Wojewódzkiego w Orzepowicach.
Jako dziekan koordynuje działania poszczególnych parafii, w tym na przykład nauczania religii w rybnickich szkołach, głównie w szkołach średnich. W roku 2000 zatroszczył się o etat łączony dla katechetów świeckich i duchownych w Rybniku.
Po rezygnacji członków Fundacji Budowy Pomnika Jana Pawła II dokończył dzieło stawiania pomnika Jana Pawła II przy Bazylice św.Antoniego oraz miał duży wkład w zakończenie budowy Kaplicy Szpitala Wojewódzkiego oraz jego wystroju.
W 1998 rozpoczął prace związane z podziałem parafii przygotowujące do budowy nowego kościoła dla Osiedla Chabrowa, które nie przyniosły efektu z powodu braku woli sprzedaży działki przez czterech prywatnych właścicieli gruntu. Kolejna próba rozpoczęta w 2006 została uwieńczona sukcesem w 2010 dzięki ofiarowanej działce przez p.Urszulę Darowską.
W Wielki Czwartek 20 kwietnia 2000 r. otrzymał godność Kapelana Jego Świątobliwości, czyli Prałata.
Został Duszpasterzem Mniejszości Niemieckiej w Rybniku od 15.02.2007, a Kierownikiem Duchowy Kurii Legionu Maryi w Rybniku od 15.07.2007.
Dzieło duchowe: doprowadził do ołtarza 10 Prymicjantów i pozostawił w chwili odejścia 3 diakonów i 6 kleryków w Seminarium.
Wiek emerytalny osiągnął w 2009 r. Ks.Arcybiskup przedłużył mu sprawowanie urzędu Proboszcza o 1 rok.
Z dniem 1 sierpnia 2010, po 13 latach, 5 miesiącach i 9 dniach posługi duszpasterskiej w parafii św. Jadwigi Śl. w Rybniku na Nowinach dekretem Ks.Arcybiskupa przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Pstrążnej.
Emerytura to czas posługi kapłańskiej w parafii Pstrążna oraz w parafiach okolicznych dekanatów. W tym czasie głosi kazania niedzielne, odpustowe i prowadzi rekolekcje wielkopostne.
Do stałych zajęć należy opieka duszpasterska Mniejszości Niemieckiej w Rybniku i Rydułtowach, gdzie odprawia Msze św. i głosi kazania w języku niemieckim 1 raz w miesiącu.
31 grudnia 2013 r. dekretem Ks.Arcybiskupa Wiktora Skworca został powołany na Ojca Duchownego Kapłanów dekanatu Pogrzebień.
